Latarnia na przylądku Rozewie pierwszy raz umieszczona została na szwedzkiej mapie z 1696 roku.
Pierwszym latarnikiem była legendarna córka szwedzkiego kapitana uratowana w tym miejscu przez rybaka. Od tamtego czasu ostrzegała żeglarzy rozpalanym na brzegu ogniskiem.
Stara latarnia, znajdująca się kilkadziesiąt metrów na zachód od czynnej, została uruchomiona 15 listopada 1822 roku jako 16 metrowa wieża. Na wieży rozpalano lampę na olej rzepakowy, a od roku 1877 lampą naftową. W 1919 roku latarnia została zelektryfikowana.
Dzisiejsza latarnia powstała w roku 1875 jako 16 metrowa wieża, w której zastosowano lampę naftową. W 1910 roku nową latarnię podwyższono o 5 metrów i zmodernizowano. Do roku 1919 zapalano obydwie latarnie dla odróżnienia od latarni Czołpino.
W 1972 roku decyzją Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków latarnia została wpisana do rejestru zabytków.
W 1978 roku latarnię podwyższono o kolejne 8 metrów, ponieważ rosnące drzewa zaczęły zasłaniać światło. Wymieniono także reflektor na dwa panele zawierające po 20 reflektorów halogenowych na obrotowym stole. Od 1945 roku latarnia jest także radiolatarnią o znaku RO według alfabetu Morse’a.
W 1994 roku zamontowano stację referencyjną GPS pozwalającą określić pozycję w pobliżu latarni z dokładnością do 5-10 metrów.
Obecnie w latarni mieści się muzeum latarnictwa, które jest filią Centralnego Muzeum Morskiego w Gdańsku.